P'dice Review from iOpages.nl - Dutch
You don’t need to think long about where Paul Cusick gets his inspiration, because the references resonate loudly and clearly in his music. There’s a blatant flirtation with Porcupine Tree and a friendly nod toward Pink Floyd, while the (world) music of his former employer Peter Gabriel also provided inspiration. Add to that two absolute drumming powerhouses, both close collaborators with Steven Wilson, and you can already picture P’dice, the second album from this multi-instrumentalist. Cusick must have been especially pleased to have Marco Minnemann and Gavin Harrison - yes, those “powerhouses” - take the drummer’s seat, creating a rock-solid yet inventive foundation. Cusick handled the rest masterfully himself: bass, guitar, keyboards, and production, just as he did on his debut Focal Point, which gained him considerable publicity through Facebook. The result speaks for itself: this partly fan-funded record sounds excellent.
Cusick sings quite well and composed enthusiastically, resulting in ten progressive tracks with a crisp pop-rock edge. You Know and God, Paper, Scissors are cast in the tried-and-true PT model, with heavy riffs, atmospheric keyboards, and that familiar, somewhat morose tone. Gabriel has already been mentioned, and on When It Rains Cusick, without hesitation, basically traces over his oeuvre. The percussion feels familiar, and even Cusick’s voice leans toward Gabriel’s throaty timbre - though without ever matching his immense impact. On Waiting, it suddenly feels like we are listening to Blackfield, until Sammi Lee’s foghorn-like vocal enters and drags the whole thing into syrupy kitsch territory that Jim Steinman practically patented forever. Borderline, however, with its shifts in mood and classical prog elements, will be a favorite of many.
Although everything falls neatly into place after a few listens, to my ears it still sounds just a little too calculated, which prevents a deeper emotional connection. That said, P’dice will no doubt earn Cusick further credit within the prog scene - and deservedly so, on the strength of his considerable talent.
ORIGINAL DUTCH
Je hoeft er niet lang over na te denken waar Paul Cusick de mosterd vandaan haalt, want je hoort inderdaad verschillende referenties stevig doorklinken in zijn muziek. Er wordt opzichtig geflirt met Porcupine Tree en vriendelijk geglimlacht naar Pink Floyd, terwijl ook de (wereld)muziek van voormalig broodheer Peter Gabriel voor inspiratie zorgde. Voeg daaraan twee absolute drumkanonnen toe, die beiden dikke vriendjes zijn met Steven Wilson en je kunt je vast een voorstelling maken van P’dice, het tweede album van deze multi-instrumentalist. Hij zal er bijzonder mee in zijn nopjes zijn geweest dat Marco Minnemann en Gavin Harrison – want over die kanonnen hebben we het hier – plaatsnamen op de kruk en daarmee een even solide als inventieve basis creëerden. De rest deed Cusick zeer voorbeeldig zelf: bas, gitaar, toetsen en de productie, net zoals op zijn debuutalbum Focal Point, waarmee hij via Facebook behoorlijk wat publiciteit genereerde. Het resultaat mag er zijn; deze deels door fans voorgefinancierde plaat klinkt prima. Cusick zingt heel behoorlijk en componeerde er lustig op los, wat resulteerde in tien progressieve songs met een krokant poprockrandje. You Know en God Paper Scissors zijn naar het beproefde PT -model gegoten met zware riffs, atmosferische keyboards en de bekende, enigszins naargeestige toonzetting. Ook Peter Gabriel is al genoemd en voor When It Rains heeft Cusick zonder enige schroom een velletje carbonpapier over diens oeuvre gelegd. De percussie klinkt vertrouwd, ja zelfs Cusicks stem neigt naar het kelige timbre van de proglegende, overigens zonder ooit zijn enorme impact te benaderen. Tijdens Waiting lijkt het dan weer of we naar Blackfield zitten te luisteren, tot de misthoorn van Sammi Lee losbarst waardoor de boel verzandt in kleverige kitsch waarop Jim Steinman voor eeuwig patent heeft. Borderline zal echter door de sfeerwisselingen en klassieke progelementen bij velen favoriet zijn. Hoewel alles na meerdere draaibeurten netjes op zijn plaats valt, klinkt het in mijn oren toch allemaal nét iets te bedacht en dat staat een emotionele binding in de weg. Desalniettemin zal P’dice Cusick weer het nodige krediet opleveren in de progwereld en dat is hem op grond van zijn kwaliteiten gegund.
